تهیه نانوکامپوزیت های پلی آنیلین با استفاده از پایدارکننده های مختلف در محیط آبی و آبی/غیرآبی و بررسی تاثیر tio2 و ag2o روی خواص پلیمر

در این تحقیق نانوکامپوزیت های پلی آنیلین با پلیمریزاسیون شیمیایی آنیلین با استفاده از آمونیوم پروکسی دی سولفات به عنوان اکسیدانت بوسیله پایدارکننده های مختلف مانند هیدروکسی پروپیل سلولز، پلی وینیل الکل و دودسیل بنزن سولفونات سدیم در دو محیط آبی و آبی/غیرآبی تهیه شدند. ساختار شیمیایی، ریخت شناسی، پایداری حرارتی و هدایت الکتریکی با استفاده از طیف سنجی مادون قرمز فوریر (ftir)، میکروسکوب الکترونی روبشی (sem)، پراش اشعه ایکس (xrd)، آنالیز وزن سنجی حرارتی (tga)، کالریمتری تفاضلی (dsc) و هدایت سنجی چهارنقطه ای بررسی گردید. نتایج نشان می دهد رسانایی، شکل شناختی، درصد تبدیل مونومر به پلیمر، اندازه ذرات و یکنواختی محصول به نوع پایدارکننده بستگی دارد. ساختمان شیمیایی محصولات با استفاده از طیف سنج مادون قرمز بررسی شده است. نتایج نشان می دهد شدت پیک-ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. ماهیت کریستالی نانوکامپوزیت ها از روی آنالیز xrd تایید می شود. پیک های اضافی در منحنی نانوکامپوزیت ها صحت وجود نانوذرات ag2o و tio2 را در شبکه پلیمر نشان می دهد. این بررسی نشان می دهد که پایدارکننده بر روی سرعت تشکیل پلیمر، اندازه ذرات و یکنواختی آنها اثر می گذارد. اندازه متوسط ذرات با استفاده از نرم افزار «measurement microstructure» اندازه گیری شد که در حدود nm 30-25 بود. پایداری حرارتی کامپوزیت زمانی که به آن اکسید فلزی اضافه می شد افزایش پیدا می کرد و رسانایی کامپوزیت وقتی که از پایدارکننده دودسیل بنزن سولفونات استفاده شد افزایش پیدا کرد.